پرواز آزاد یک پروانه ای

بسم الله الرحمن الرحیم

بیچاره را کو چاره ای؟ 

دنبال بهانه باید بود 

بهانه ای برای ماندن  

باید که زیست  

حتا به هنگامه ی سوختن  

حتا می شود ساخت  

بهانه هایی برای یک لبخند  

لبخند های پر شباهت بر تلخند  

و شاید حتا شبیه یک زهرخند 

...  

در عصر ناسزا و خون و مرگ  

در روزگار تیره و تار از نیرنگ  

وقتی روزها هم، مثل شب تلخند  

باید که دید، نشسته بر گل، پروانه ای 

به روی آنها که ما را  

به اشک و آه خوانند  

مرده و مات خواهند
باید که نیشخند زد

باید آچمز کردشان  

به آرزو داشتن

برگ سبزی باید نقش زد

بر درختی، شاخه ی خشکیده ای
امید باید ساخت

همچون، کمال این ملک

بر سینه یِ دیوار ِاین زندان  
باید که نقب زد، نور باید تاباند،  

این دنیای تاریک را، باید که الوان کرد

بر این قبر، مفری باید کَند
دیوارها، را نبش باید کرد

یک در، باید که نقش کرد 
با رنگ، اورنگی باید ساخت

زندانبان ِدست به کمر ایستاده

منتظر ِ شکستن زندانی است

و زندانی، دلبسته به شکستن غرور زندانبان

پس باید که شکست ، غرور او، با لبخند

با کاشت بذر امید، می توان که برداشت،  

از بُن، می شود که کَند، ریشه ی این دیوار 

امیدش را ناامید باید کرد
این "باید" را فقط، باید که باور کرد،  

بهانه ای باید ساخت برای یک "لبخند"  

با پر و بالی بشکسته

چشم ها را باید که گشود و فقط باید دید  

پرواز آزاد یک پروانه ای