آغاز فصلی نو از وفاق و همدلی

  بسم الله الرحمن الرحیم

...تلک الایام نداولها بین الناس... ( قسمتی از آیه 140 سوره ال عمران)

ما ابن روزها( ی شکست و پیروزی) را میان مردم به نوبت می گردانیم

حرفهای بسیاری برای گفتن دارم. باید از پیروزی و از شادی نوشت؟ باید از کدورتها و حرفهای چهارسال گذشته گفت؟ باید به نقد گذشته نشست؟ باید از اینده نوشت؟ مدام نوشتم و حذف کردم، اما نمیدانم همه ی حرفهای نگفته و آماس کرده در سینه را چطور باید زد؟ و چطور میتوان آنها را خلاصه کرد و در متنی کوتاه گنجاند؟!

خب بهتر است در مقدمه نمانم و زودتر برسم به اصل مطلب.  

تب و تاب این چند روز با اعلام نتایج رسمی انتخابات به پایان رسید و حسن روحانی پیروز انتخابات دوره ی یازدهم ریاست جمهوری در سال 92 شد. از نظرسازی های غیر معتبر که بگذریم بعضی از نظر سنجی ها هم تا حدودی درست از اب درامد مثل این. الان دیگر می توان با قطعیت و به دور از گمانه زنی جای خالی عددهای نمودار پست قبلی را پر کرد.  

مطابق اعلام رسمی وزارت کشور از مجموع ۵۰ میلیون و ۴۸۳هزار و ۱۹۲ نفر واجد شرایط رای دادن، ۳۶ میلیون و ۷۰۴ هزار و ۱۵۶ نفر در انتخابات مشارکت کردند که حد نصاب ۷۲٫۷ درصد مشارکت را تشکیل دادند و به این ترتیب آقای دکتر حسن روحانی  ۱۸میلیون و ۶۱۳هزار و ۳۲۹ رای آورد و با  کسب اکثریت مطلق آراء در همین مرحله ی اول رئیس جمهور دوره ی یازدهم ایران شد.   

دیشب پس از اعلام نتایج قطعی انتخابات، خیابانهای شهرهای مختلف ایران و به خصوص تهران شاهد ساعتها جشن و سرور و پایکوبی بود و همین باعث یادآوری صحنه های تلخ حوادث بعد از انتخابات سال 88 شد. من نمی خواهم با ذکر دلایل آن به مرور گذشته و چرایی بروز آن حوادث بپردازم، اما می خواهم بدون ذکر آن دلایل بگویم که مقایسه ی بین دو حادثه ی مشابه قیاس مع الفارق است. چون با نگاه به آینده باید از گذشته عبورکرد، پس از این مقال بگذریم. 

 به نظرم آنچه حسن روحانی را پیروز کرد به قول تابناک" نه " ای بزرگ به اصولگرایان بود که وضعیت غیر قابل قبولی را رقم زده بودند که شکست خوردنشان از نان شب هم واجبتر بود![ تابناک مطلب خود را در زمان درج این مقاله حذف کرده بود!! اما خوشبختانه آن را می توانید در اینجا و یا اینجا بخوانید]. به دلایل پیروزی او همچنین می توان اعلام حمایت دو رئیس جمهور اسبق یعنی سید محمد خاتمی و هاشمی رفسنجانی را افزود. دو رئیس جمهوری که یکی از ترس رد صلاحیت شدن، اصلا کاندید نشد و دیگری هم که با وجود فشارهای سنگین، کاندید شد، رای به عدم صلاحیتش دادند و از دور رقابتها خارجش کردند! ولی اقبال و توجه مردم به دعوت این دو نفر و شرکت در انتخابات و رای دادنشان به روحانی که مورد حمایت علنی این دو نفر بود را می توان رای " نه" به فتنه گر خواندن این دو و رای "نه" به صلاحیت نداشتن این دو رئیس جمهور سابق نیز قلمداد کرد. شاید دلیل دیگر پیروزی او را بتوان شعار امید او دانست که توانست با تزریق روحیه ای شاداب و دادن امید به جامعه ای غمگین و عبوس، مردم را امیدوار کند به اینکه، می توان حتا از میان خرابه ها نیز، زنده بیرون آمد و دوباره از نو ساخت، هر چند مطمئنا اینکار ِ آسانی نخواهد بود. سوالی در ذهنم نقش بسته است و آن اینکه با وجود طرفداران جلیلی و تندروهای شکست خورده و علیرغم قول همکاری مساعدی که سپاه به روحانی داده است، اینبار هم مثل دوره های گذشته درگیری خواهیم داشت یا بارقه ی امیدی باریدن گرفته است؟ و آیا مثلا برخلاف دوره ی اصلاحات که از دوم خرداد سال 76 و با پیروزی خاتمی شروع شد، اینبار شاهد ایجاد بحرانهای مداوم برای دولت امید نخواهیم بود؟ این سوالی است که قطعا فقط در پایان این دوره می توان به آن پاسخ درستی داد. 

 

من امیدوارم همه ی شخصیتهای جناحهای درگیر در فضای سیاسی ایران، این درس بزرگ را گرفته باشند که نمی توان گروه بزرگی از مردم را از جامعه حذف کرد و آنها را با انگهای غیر خودی و فتنه گر نادیده گرفت و یا از طرف مقابل ساندیس خور خواند و از جامعه بیرونشان راند و تنها ار طریق تعامل و همکاری همه ی آحاد جامعه است که عمق استراتزیک ایران را میتوان تقویت کرد و بر همه ی مشکلات پیروز شد و ایران را در صحنه ی جهان گام و یا گامهای بزرگی به پیش برد. همانگونه که مردم قهر کرده از صندوقهای رای را، تنها دعوت هاشمی و خاتمی که زمانی منتقد جدی هم بودند و حتا تحمل سایه ی هم را نداشتند، آشتی داد بطوریکه با وحدت خود توانستند طرفدارانشان را برای شرکت در انتخابات ترغیب کنند. همینجا لازم است به نقش کناره گیری جناب دکتر عارف که از روی ایثار و فداکاری سهم بسزایی در این پیروزی داشت، اشاره کرد و آن را فرستادن پالس مثبتی دانست که حاوی این پیام به مردم بود که اصلاح طلبان از تشتت و درگیری دست کشیده و به وحدت رسیده اند؛ حتا به وحدت با اصولگرایان معتدل و همگی با این وحدت، فقط در پی پیروزی و بیرون راندن افراط گرایی و تندروی و روشهای خشونت آمیز هستند.  

امیدوارم این تجربه ای باشد برای اینکه در آینده نیز بتوان با وفاق و همدلی و همکاری و به دور از دعواهای جناحهای سیاسی و سلایق گروهی، دست در دست هم، برای ایرانی آباد و ازاد، به تلاش جمعی دست بزنیم و بدانیم که فرصت ما نیز اندک است و چشم بر هم بزنیم تمام خواهد شد و فرصت همیشه دراختیار ما نیست و روزی ممکن است ما نیز آن را از دست بدهیم. با مخالفین فکری خود مهربان باشیم و از همه ی آنها بسته به توانایی هایشان استفاده کنیم و کسی را به خاطر عقایدش از روی تنگ نظری، از خدمت به کشور محروم نکنیم. 

لینک نقل همین مطلب در ملت آنلاین