کربلا یعنی عقل و عشق

بسم الله الرحمن الرحیم 

امام حسین علیه السلام فرمود: 

انی لا اری الموت الا السعاده و الحیاه مع الظالمین الا برما  

من مرگ را جز سعادت و خوشبختی نمی بینم. و زندگانی با ستمگران را جز هلاکت و بدبختی نمیدانم 

و فرمود: 

ان کان دین محمد لم یستقم الا بقتلی فیا سیوفُ خُزینی

اگر دین جدم محمد (صلوات الله علیه) جز با کشته شدن من پا برجا نمی ماند، پس ای شمشیرها مرا دربرگیرید. 

                          

عقل، آخرتِ باقی را به دنیای فانی ارجح داشته و مقدم می شمارد. اما همان عقل حکم به حفظ جان می کند و درست بر عکسش، عشق، جانِ شیرین، تقدیم به آستان جانان می کند، آن هم ارباً اربا. عقل مرگ را نکوهیده می دارد و عشق آن را شهد شیرین می یابد، حتا فتاده بر زیر سم اسبان! 

ماجرای کربلا اگر عشق است، عقلش کجاست؟ و اگر عقل است، پس این پاکبازی عاشقانه چیست؟  

خدایا ما را آنچنان عقل و عشقی عطا کن، تا کربلا و عاشورا را درک کرده و بفهمیم.